e-Φαρμακείο

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Σας πληροφορούμε οτι η υπόθεση αγωγών κατα του Ν.3457 όσον αφορά τα πληθυσμιακά κριτήρια ανεβλήθη για τις 15 Ιουνίου 2010.
Ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος εξακολουθεί με την ίδια ένταση , οργάνωση και δύναμη να επιχειρηματολογεί και συνεχίζει τον σκληρό αγώνα για την υπεράσπιση του επαγγέλματός μας.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΔΗΜ.ΒΑΓΙΩΝΑΣ ΔΗΜ.ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Με την ανωτέρω ανακοίνωση ο ΠΦΣ μας ενημέρωσε για τη νέα ημερομηνία που ορίστηκε απ’ το ΣτΕ η εκδίκαση της προσφυγής ομάδας Φαρμακοποιών κατά του νόμου 3457 και πιο συγκεκριμένα των πληθυσμιακών κριτηρίων που αυτός θέτει στην ίδρυση νέων φαρμακείων.
Ο νόμος αυτός προβλέπει μεταξύ άλλων συγκεκριμένη αναλογία πληθυσμού/φαρμακείων ανά δημοτικό-κοινοτικό διαμέρισμα, η οποία ανέρχεται σε 1.500 κάτοικους ανά φαρμακείο. Το γεγονός αυτό, όπως μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό απ’ τον καθένα, αποκόπτει την πρόσβαση στο επάγγελμα στους νέους φαρμακοποιούς, που δεν προέρχονται από τζάκι «οικογένειας φαρμακοποιού/ων». Με άλλα λόγια αποτελεί εμπόδιο στην βιώσιμη άσκηση της επιστήμης-εμπορικής δραστηριότητας που κάποιοι σπούδασαν, σπουδάζουν ή θα σπουδάσουν.
Ταυτόχρονα, ο ΠΦΣ διαμέσου των αντιπροσώπων του, μας ενημερώνει με καθησυχαστικό χαρακτήρα ότι συνεχίζεται η έντονη προσπάθεια για την υπεράσπιση του επαγγέλματός μας. Αλήθεια, ποια υπεράσπιση ευαγγελίζονται οι κύριοι? Την υπεράσπιση της «ορθολογικής κατανομής των φαρμακείων στην επικράτεια» ή μήπως «την προστασία της Δημόσιας Υγείας»?
Συνάδελφοι ας μην γελιόμαστε κι ας μην προσπαθούν κάποιοι να κρυφτούν πίσω απ’ το δάκτυλό τους. Η υπεράσπιση αυτή αναφέρεται αφ’ ενός στην διατήρηση των κομματιών της πίτας στα μεγάλα αστικά κέντρα και αφ’ ετέρου στην συντήρηση των μονοπωλιακών φαινομένων που εμφανίζονται στην επαρχία. Αν ο ΠΦΣ κόπτεται για την εξασφάλιση ικανού αριθμού φαρμακείων στην επαρχία τότε γιατί δεν προωθεί την απελευθέρωση του επαγγέλματος απ’ τους πληθυσμιακούς περιορισμούς σε συγκεκριμένες επαρχιακές περιοχές. Υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις όπου, με το ισχύον νομικό καθεστώς, για 200 ή 300 άτομα δεν επιτρέπεται η ίδρυση δεύτερου φαρμακείου στο κεντρικό δημοτικό διαμέρισμα δήμου με συνολικό πληθυσμό που ξεπερνά κατά πολύ της 3.000. Αποτέλεσμα αυτού, ένα και μόνο φαρμακείο να αντιστοιχεί σε πληθυσμό όχι 1.500 ατόμων αλλά 4.000 και πλέον .
Θέλω να ελπίζω ότι το ΣτΕ θα δείξει την πρέπουσα υπευθυνότητα τον Ιούνιο ή όποτε τελικά πραγματοποιηθεί η συγκεκριμένη εκδίκαση και δεν θα υποκύψει στις όποιες πιέσεις της κατά τα άλλα αχόρταγης συντεχνίας.

Αγαπητέ φίλε ή συνάδελφε, δεν μπόρεσα να προσδιορίσω ποια ιδιότητα μπορεί να έχεις, αυτό που καταλαβαίνω όμως είναι ότι είσαι σίγουρα εκτός επαγγέλματος και ορισμένα πράγματα δεν τα ξέρεις και κατ' επέκταση οι εκτιμήσεις σου είναι εσφαλμένες. Σέβομαι τις απόψεις σου, όμως δεν έχω καμία πρόθεση να σε κοροϊδέψω, όπως ισχυρίζεσε, διατυπόνωντας κάποιες διαφορετικές σκέψεις. Το πρώτο που έχω να σου πω είναι ότι το επάγγελμα του Φαρμακοποιού δεν είναι κλειστό και απόδειξη αυτού είναι το ότι τα τελευταία δύο χρόνια άνοιξαν περίπου 2000 νέα φαρμακεία σε όλη την επικράτεια και συνεχίζουν να ανοίγουν. Σαφώς με κάποιους κανόνες και κάποια περιοριστικά (όχι απαγορευτικά μέτρα). Με αυτό το καθεστώς που ισχύει σήμερα, αυτό που δεν μπορεί να γίνει είναι να μπορεί κάποιος να ανοίξει νέο φαρμακείο οπουδήποτε, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα. Με αυτά τα περιοριστικά μέτρα και τα πληθυσμιακά κριτήρια έχουμε μια σχεδόν τέλεια χωροταξική κατανομή των φαρμακείων σε όλη την χώρα. Επίσης θέλω να σου πω ότι κάνεις λάθος στο ότι ευημερούν τα φαρμακεία των αστικών κέντρων και εκείνα της περιφέρειας απλώς επιβιώνουν. Σε πληροφορώ ότι στα αστικά κέντρα, κάποια (τα λιγότερα), ευημερούν και τα υπόλοιπα είναι καλά ή προβληματικά. Στην επαρχία και στην περιφέρεια τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Το δεύτερο που έχω να σου πω είναι ότι η επικρατούσα λογική της απελευθέρωσης των πάντων, άρα και τα επαγγέλματα υγείας, θα επιφέρει ολιγοπωλειακές ή μονοπωλειακές καταστάσεις τις οποίες δεν μπορείς να φανταστείς. Η παράδοση της υγείας στους νόμους της αγοράς, τους πρώτους που θα πλήξει θα είναι οι ασθενείς και μετά τους παρόχους υπηρεσιών υγείας ( όπως και εμείς). Οι μόνοι που θα ωφεληθούν θα είναι οι κλινικάρχες, οι φαρμακευτικές εταιρείες και οι μονοπωλειακές εταιρείες μέσου εμπορίου και διακίνησης των προϊόντων υγείας.
Τα παραδείγματα των χωρών που απελευθέρωσαν πλήρως το επάγγελμα είναι τραγικά. Επικράτησε ο αθέμητος ανταγωνισμός και πλέον τα φαρμακεία έχουν καταντήσει super market με όλη την σημασία των λέξεων, για να μπορούν να επιβιώσουν στους ασφυκτικούς κανόνες της αγοράς και του ανταγωνισμού. Σε διαβεβαιώνω ότι τέτοιου είδους απόψεις δεν είναι συντεχνιακές και είμαι σίγουρος ότι θα τις βιώσεις και θα τις ασπασθείς αν μπεις στο επάγγελμα.
Αναγνωρίζω όμως ότι σε ένα σημείο έχεις κάποιο δικαιο. Όντως υπάρχουν κάποιες, κυρίως νέες περιοχές με μεγάλη ανοικοδόμηση, πρωην έδρες κοινοτήτων, με μεγάλο πληθυσμό αλλά μικρό αριθμό δημοτών, τις οποίες καρπώνονται σχεδόν μονοπωλειακά κάποια φαρμακεία. Εδώ θα έπρεπε να υπάρξει κάποια διόρθωση. Δεν πρέπει να φτάσουμε στο άλλο άκρο. Το φαρμακείο πρέπει να αναπτυχθεί σε χώρο πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και να διατηρήσει αυτόν τον θεσμικό του ρόλο στο σύστημα υγείας. Κάθε άλλη ρύθμιση στην κατεύθυνση της πλήρους εμπορευματοποίησης του επαγγέλματός μας θα είναι καταστροφική. Η παγκόσμια εμπειρεία της απελευθέρωσης προσώπων-προϊόντων- υπηρεσιών, τους μόνους που ωφέλησε ήταν τα μονοπώλεια και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε με την παγκόσμια κρίση. Και κάτι τελευταίο, μην έχεις την αυταπάτη ότι αν καταργηθούν τα περιοριστικά μέτρα θα μπορέσεις να πας όπου θέλεις. Πριν από σένα θα έχουν πάει κάποιοι άλλοι με πολύ μεγαλύτερα δόντια και μέσα και πάλι θα αναγκαστείς να πληρώσεις αδρά την επαγγελματική σου "αποκατάσταση", μάλλον πολύ περισσότερο από ότι σήμερα. Σου εύχομαι τα καλύτερα φίλε και να ξέρεις ότι δεν είμαστε απέναντι, είμαστε από την ίδια όχθη. Αυτοί που είναι απέναντί σου ακόμη δεν τους έχεις δει, θα τους γνωρίσεις όταν θα εξασκήσεις το επάγγελμα, να ξέρεις μόνο ότι δεν ανήκουν στην επιστημονική κοινότητα αλλά κάπου αλλού.

Αγαπητέ φίλε και συνάδελφε
Σαφώς και μπορούν να ανοίξουν φαρμακεία ανά την επικράτεια. Δεν νομίζω να ισχυρίστηκα το αντίθετο σε κάποιο σημείο. Σίγουρα πάντως δεν μπορούν να ανοίξουν σε αστικά κέντρα, που προσωπικά είναι και εκτός ενδιαφέροντός μου. Όχι απλά δεν μπορούν να ανοίξουν οπουδήποτε, όπως σημειώνεις, σε αστικά κέντρα αλλά δεν μπορούν να ανοίξουν καθόλου θα προσθέσω εγώ. Επίσης δεν νομίζω ότι ισχυρίστηκα ότι τα φαρμακεία στην επαρχία δεν ευημερούν. Σαφώς ευημερούν και εκεί. Όπως και στην πόλη όπου όντως υπάρχουν και προβληματικά φαρμακεία. Το θέμα είναι πως ορίζεται το προβληματικό φαρμακείο. Αυτό π.χ που έχει χαμηλότερο τζίρο σε σχέση με κάποιο άλλο? Γιατί, εγώ τουλάχιστον, έχω ακούσει να κλείνουν πολλά εμπορικά καταστήματα αλλά κανένα φαρμακείο.
Αυτό που προσπάθησα κυρίως να θίξω με το post μου είναι η βιώσιμη άσκηση του επαγγέλματος του φαρμακοποιού στο φαρμακείο από νέους, μη έχοντες φαρμακοποιούς (σαν και εμένα). Πράγματι και εγώ μπορώ να ιδρύσω φαρμακείο στην περιφέρεια που γεννήθηκα και μεγάλωσα χωρίς να χρειαστεί να φύγω μακριά από τον τόπο μου (νησί). Το πρόβλημα είναι ότι στις περιοχές στις οποίες υπάρχουν «κενές θέσεις» δεν ξέρω αν θα καταφέρω καν να ξεχρεώσω τα δάνεια που θα χρειαστώ. Πρόκειται για κοινοτικά διαμερίσματα 200 και 300 ατόμων, δήμου συνολικού πληθυσμού 4.000 με το κεντρικό δημοτικό διαμέρισμα να απαριθμεί 2.600 κατοίκους (και δεν αποτελεί την μόνη περίπτωση). Στο κεντρικό αυτό δημοτικό διαμέρισμα, όπου βρίσκεται το νοσοκομείο και οι ιατροί των ταμείων του νησιού, ήδη υπάρχει ένα φαρμακείο το οποίο στελεχώνεται από οποιονδήποτε μπορείς να φανταστείς πλην του φαρμακοποιού. Δηλαδή, από τις δυο μικρές του κορούλες (χαριτωμένες είναι, δε λέω) , τη γυναίκα του, τη μάνα του και συνεχίζουμε…. Ο ίδιος δε ο φαρμακοποιός στελεχώνει μια χαρά τα καλά καφενεία της «πιάτσας». Τώρα πως γίνεται να οδηγηθούμε σε ενίσχυση του μονοπωλίου αν αποδεσμευθεί η ίδρυση των φαρμακείων από τα πληθυσμιακά κριτήρια, αυτό πράγματι δεν μπορώ να το καταλάβω. Ίσως φταίει το ότι όντως δεν έχω μπει στο επάγγελμα όπως σωστά μάντεψες. Επίσης κάτι άλλο που μου μοιάζει ακατανόητο είναι το πως γίνεται κάποιος να μοσχοπουλάει μια άδεια τη στιγμή που ο ίδιος την πήρε από το κράτος. Κανονικά δεν θα έπρεπε μια "απόσυρση" φαρμακοποιού απ' το επάγγελμα να σηματοδοτεί μια νέα αδειοδότηση και όχι ένα επιπλέον γερό εφ' άπαξ για τον αποσυρόμενο?
Νομίζω ότι ήδη έχουμε βάλει μια σειρά από ενδιαφέρουσες απόψεις-προβληματισμούς επί των οποίων ελπίζω να τοποθετηθούν και άλλοι συνάδελφοι εκφράζοντας και τη δικιά τους άποψη.

Αγαπητε συναδερφε!
ειναι λογικο να προβληματιζεσαι για το σημειο που θα ανοιξεις φαρμακειο αλλα απο οτι καταλαβαινω ο προβληματισμος αυτος δεν εχει να κανει με την αρση του πληθυσμιακου περιορισμου στο χωρο μας. Απο οτι περιγραφεις η περιοχη που μενεις εχει αναγκη απο εναν φαρμακοποιο, εμπιστο, καταρτισμενο και με ορεξη για το λειτουργημα που ασκει (διοτι οσο και να αλλαζουν οι εποχες και να μας βαζουν σε αλλα καναλια,εξακολουθω να πιστευω οτι το επαγγελμα μας ειναι λειτουργημα). Επομενως ακομα και 300 ατομα να εχει ενα χωριο και σου δινεται αδεια, αν εισαι καλος στη δουλεια σου και μπορει ο κοσμος να σε εμπιστευτει τοτε θα κερδισεις και τα 300 ατομα! Αν παλι δεν μπορεις να προσφερεις ( και δεν μιλω προσωπικα , μιλω γενικα για τον οποιονδηποτε απο μας) τοτε δεν θα πατησει κανενας, και αρκετοι θα ειναι αυτοι που θα προτιμησουν να κανουν 20 χιλιομετρα για να πανε σε αλλο φαρμακειο που απλα θα ειναι πιο ανθρωπινο, πιο κοντα στις αναγκες τους.Οταν μπεις στο χωρο θα καταλαβεις οτι η αναγκη του ασθενη δεν ειναι να παρει απλα το κουτακι απο το χερι του φαρμακοποιου, ειναι νιωσει ασφαλεια, να ξερει οτι οποιαδηποτε στιγμη εχει την αναγκη απλα μιας συμβουλης, ο φαρμακοποιος θα ειναι κοντα του, και θα κανει την ανησυχια του πιο ηπια. Υπαρχουν φαρμακεια στο κεντρο της πολης που στατιστικα θα μπορουσαν να κανουν τρελους τζιρους και ομως δεν συμβαινει αυτο.Αρα πιστευω πως μπορει καποια μετρα να φαινοντε σκληρα αλλα ειναι αναγκαια στον κλαδο μας. Τωρα ισως σε προβληματισει το θεμα του αθεμιτου ανταγωνισμου, που επικρατει σε μεγαλο βαθμο στο χωρο μας, ομως αυτο θα υπαρχει ετσι και αλλιως και μαλιστα σε πιο εντονο βαθμο αν αλλαξουν τα πληθυσμιακα ορια. Σιγουρα λοιπον υπαρχουν δυσκολιες, ομως μην περιμενεις οτι μολις ανοιξεις θα κανεις τρελους τζιρους αμεσα, θα περασουν καποια χρονια για να εδρεωθεις στο χωρο, οπως συνεβη και με ολους τους συναδερφους που ανοιξαν φαρμακειο κατα καιρους, ομως να ξερεις οτι με αγωνα και σωστη δουλεια θα εχεις τα επιθυμητα αποτελεσματα.

ευχομαι καλη δυναμη!

φιλικα
Ελινα

Είναι κατανοητή η ανησυχία, ακόμη και η απογοήτευση που νοιώθει ο νέος φαρμακοποιός που μετά από αγώνα αρκετών ετών, από τις εισαγωγικές εξετάσεις, μετά μέσα στη σχολή μέχρι την αποφοίτηση και κατόπιν τις εξετάσεις για την άδεια, νοιώθει ότι δεν υπάρχει χώρος και γι΄αυτόν να αξιοποιήσει το πτυχίο του. Τα συναισθήματα αυτά γίνονται ακόμη πιο έντονα, όταν βλέπει άτομα που κόπιασαν πολύ λιγότερο απο αυτόν ή και καθόλου να έχουν πολύ καλύτερες προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης από αυτόν για τους γνωστούς λόγους. Όμως, αυτό είναι κάτι που παρατηρείται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους...πάντα υπάρχουν κάποιοι που βολεύονται κάπως πιο εύκολα!!! Το θέμα όμως είναι τι κάνουμε??? Μένουμε σ΄αυτό και κλαίμε τη μοίρα μας ή προχωράμε μπροστά...!
Σε κάθε νόμο υπάρχουν συνήθως κάποιοι που θίγονται. Δηλαδή σχετικά με τα πληθυσμιακά κριτήρια, ακόμη και ανά 1000 άτομα να αντιστοιχούσε ενα φαρμακείο, θα έλεγε κάποιος γιατί να μην μπορεί να ανοίξει και τρίτο φαρμακείο στο δήμο με τους 2600 κατοίκους που αναφέρει ο συνάδελφος. Πάντα κάποιοι μένουν απέξω...! Όμως, αν τα γύρω χωριά έχουν το καθένα από 300-400 κατοίκους, τότε ένα φαρμακείο που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει 2 τέτοια χωριά, επιλέγοντας αυτά τα οποία τα επισκέπτεται γιατρός εβδομαδιαίως, μπορεί να είναι σίγουρα βιώσιμο. Είναι στο χέρι του φαρμακοποιού να κερδίσει την εμπιστοσύνη των κατοίκων και τότε ο ασθενής ακόμη και αν πάει σε γιατρό στην πόλη, ακόμη και αν στο δρόμο του συναντήσει ένα ή δυο ή δέκα φαρμακεία, θα γυρίσει στο χωριό και θα πάρει τα φάρμακά του από το δικό του "φαρμακοποιό". Φυσικά αυτή η σχέση χτίζεται σταδιακά και δεν κατακτιέται από τη μια μέρα στην άλλη. Επιπλέον, δεν απαιτούνται και υπέρογκα ποσά για να ανοίξει κανείς φαρμακείο σε χωριό, ώστε να μην μπορούν να καλυφθούν με τα κέρδη της δουλειάς. Το νοίκι είναι σχετικά με την πόλη πιο χαμηλό, τα επιπλά και ο απαιτούμενος εξοπλισμός μπορούν να εναρμονιστούν αρχικά με τα οικονομικά περιθώρια που υπάρχουν και να εκσυγχρονιστούν αργότερα και η φαρμακαποθήκη δίνει αρκετή πίστωση για την αρχική παραγγελία. Παράλληλα, στα περισσότερα χωριά υπερισχύουν οι συνταγές ΙΚΑ και ΟΓΑ που και τα δυο ταμεία πληρώνουν κανονικά κάθε μήνα (εκτός απο τον πρώτο μήνα που ο ΟΓΑ τον πληρώνει μετά από δύο μήνες).
Όμως, όλο αυτό το πρόβλημα με τα πληθυσμιακά κριτήρια και το "γιατί να μην μπορώ και εγώ να ανοίξω φαρμακείο" δεν θα υπήρχε, τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό, αν στελεχώνονταν επαρκώς τα φαρμακεία των νοσοκομείων με τον απαιτούμενο αριθμό φαρμακοποιών και αν επενδύαμε ως κράτος στην έρευνα, ώστε -εκτός των άλλων-να απορροφηθούν φαρμακοποιοί και να μην βλέπει ο νέος φαρμακοποιός ως μονόδρομο το ιδιωτικό φαρμακείο.
Αυτά τα λίγα...από τη δική μου οπτική γωνία!

Χαίρομαι που έχουμε ανοίξει μια τόσο ωραία κουβέντα και ειδικά που ακούγονται απόψεις που δεν πίστευα ότι υπάρχουν ανάμεσα σε φαρμακοποιούς που ασκούν το επάγγελμα. Ίσως οι φαρμακοποιοί που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα να μην ήταν τελικά αντιπροσωπευτικό δείγμα... Εγώ μιλώ απ'τη σκοπιά κάποιου που κοντοφτάνει τα 30, έχει κάνει master, έχει τελειώσει το Ph.D του, τελειώνει το φανταρικό του και θέλει να επιστρέψει στον τόπο του. Και αυτά τα λέω σε επέκταση των όσων ανέφερε στο τέλος η Αναστασία Όμως, όλο αυτό το πρόβλημα με τα πληθυσμιακά κριτήρια και το "γιατί να μην μπορώ και εγώ να ανοίξω φαρμακείο" δεν θα υπήρχε, τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό, αν στελεχώνονταν επαρκώς τα φαρμακεία των νοσοκομείων με τον απαιτούμενο αριθμό φαρμακοποιών και αν επενδύαμε ως κράτος στην έρευνα, ώστε -εκτός των άλλων-να απορροφηθούν φαρμακοποιοί και να μην βλέπει ο νέος φαρμακοποιός ως μονόδρομο το ιδιωτικό φαρμακείο.Οι ευκαιρίες που δίνονται στην Ελλάδα γενικότερα σε ερευνητές είναι κάθε άλλο πάρα σε ερευνητικά αντικείμενα. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να ξεκινήσει σαν λέκτορας ή ΠΔ.407 στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Αλλά σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να μπορεί να υποστηρίξει όχι μόνο την έρευνα που απαιτείται αλλά και τις αντίστοιχες δημόσιες σχέσεις-γνωριμίες (ή αλλιώς κλίκες θα έλεγα εγώ).Αυτοί που έχουν ασχοληθεί με μεταπτυχιακές σπουδές σίγουρα μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ. Επίσης μου έκανε εντύπωση που η Αναστασία αναφέρθηκε και στη στελέχωση των φαρμακείων των νοσοκομείων .Και αυτό γιατί και πάλι έπεσε μέσα μιας που το νοσοκομείο του νησιού στο οποίο προαναφέρθηκα έχει μείνει χωρίς φαρμακοποιό εδώ και 4 χρόνια λόγω σύνταξης του φαρμακοποιού που εργάζονταν εκεί. Από τότε τα φάρμακα δίνονται δια χειρός τραυματιοφορέα...και πιστεύω καταλαβαίνετε τι κωμικοτραγικές καταστάσεις έχουν δημιουργηθεί. Όλο αυτό λοιπόν το σκηνικό είναι που με έχει κάνει κάπως "επιθετικό" έναντι οποιονδήποτε περιοριστικών μέτρων που έχουν να κάνουν με την άσκηση του επαγγέλματός μας. Παντού βλέπω ανθρώπους που λίγα έχουν να κάνουν με την φαρμακευτική επιστήμη να ευαγγελίζονται (με ή χωρίς τη θέλησή τους) τον φαρμακοποιό.

Πάντως νομίζω, από προσωπική εμπειρία, ότι όποιος μπαίνει σε μεταπτυχιακά κλπ πλεόν δεν πιστεύει ότι θα πάει για πανεπιστημιακή καριέρα. Αντιθέτως πιστεύω ότι αν δεν έχει κάποιος στο μυαλό του την προοπτική του να δουλέψει αργότερα στο εξωτερικό οδηγείται αναπόφευκτα στο φαρμακείο. Τώρα απο εκεί και πέρα το θέμα των νοσκομείων είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο καθώς υπάρχουν νοσοκομεία που δεν έχουν κανέναν φαρμακοποιό στο φαρμακείο τους, αλλά υπάρχουν και νοσοκομεία όπου υπάρχει κάποιος φαρμακοποιός που εμμέσως σταματάει τις διαδικασίες στελέχωσης του φαρμακείου με επιπλέον φαρμακοποιούς.

Βασικα στην Ελλαδα η ιδιωτητα του φαρμακοποιου ειναι λιγο υποβαθμισμενη, απο την πλευρα της επαγγελματικης αποκαταστασης, νομιζω οτι μας υποχρεωνουν να σκεφτομαστε οτι η λυση "φαρμακειο" ειναι μονοδρομος, και αυτο διοτι ειναι ισως η μονη λυση για να μπορεσουμε να εξασκησουμε το λειτουργημα μας, και να κανουμε σωστα την δουλεια μας. Εφοσον δεν υπαρχει καν η υποψια να αυξησουν τις θεσεις των φαρμακοποιων στα νοσοκομεια, τοτε ο κορεσμος στον ιδιωτικο τομεα ειναι αναποφευκτος, και η μαχη εντονη ωστε να βρει καποιος συναδερφος μια θεση ,που να του παρεχει την ανεση να ζησει την οικογενεια του, και να ευοδοσουν οι κοποι τοσων χρονων. Τα φαρμακεια καμμια φορα περνανε απο γονεις σε παιδια, που καμμια φορα εχουν παρει το πτυχιο μοναχα για να μη χασει η οικογενεια την αδεια και δεν εχουν καν τα εφοδια για να ασκησουν την τοσο σημαντικη και γεματη ευθυνες δουλεια. Τι να πω, ευχομαι στο μελλον να αλλαξουν τα πραγματα προς το καλυτερο, και πρεπει να αγωνιστουμε ολοι μας γι αυτο!

να ειστε ολοι καλα

και καλη δυναμη!!!

Βλέποντας όλες τις παραπάνω απόψεις, και λόγω του νεαρού της ηλικίας μου, μου ήρθαν στο μυαλό κάποια πράγματα..
Μιλάω εκ του ασφαλούς, γιατί τυχαίνει να έχω φαρμακείο που με περιμένει, αλλά δε νομίζω ότι πρέπει να απολογηθώ γι αυτό.. Σε αυτό που εγώ θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου είναι ότι λόγω του παραπάνω γεγονότος ίσως είχα τον χρόνο να σκεφτώ άλλα πράγματα, και να μη σκέφτομαι μόνο το που θα ανοίξω φαρμακείο όταν θα πάρω πτυχίο.
Στη σχολή, (τελείωσα στο ΑΠΘ αλλά πιστεύω ότι πάνω κάτω κ στις 3 σχολές της Ελλάδας έτσι είναι), δεν είχε κανένα ενδιαφέρον αυτό που μας δίδασκαν, ήταν ξερή γνώση, με αποληθωμένα εργαστηριακά μηχανήματα, βιβλία του 1980, και γενικά, γνώσεις, ενώσεις και χημικούς τύπους που κανείς μας δεν ήξερε πού θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει στο μέλλον..
Σαν γενικό συμπέρασμα, το πανεπιστήμιο δε σου ανοίγει τους ορίζοντες αν εσύ δεν το κυνηγήσεις, απλά σε βοηθάει να παρείς ένα χαρτί και να προσπαθήσεις να το χρησιμοποιήσεις εκεί που το χρησιμοποιούν όλοι. Όλοι στη σειρά, σαν καθοδηγούμενα πρόβατα.. Και λέω να προσπαθήσεις να το χρησιμοποιήσεις, γιατί οι περισσότεροι το έχουν, και απλά περιμένουν στοϊκά στη σειρά τους.
Όμως, υπάρχουν πάρα πολλές διέξοδοι από αυτή την ουρά που μπορούμε να ακολουθήσουμε, αρκει να έχουμε τη θέληση, την όρεξη και φυσικά το κουράγιο να προσπαθήσουμε.
Η δουλειά του Φαρμακοποιού δεν είναι μόνο αυτή πίσω από έναν πάγκο φαρμακείου, είναι και μέσα στα εργαστήρια, και στα πανεπιστήμια, και στις εταιρείες και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς.
Φυσικά στην Ελλάδα είναι δύσκολα τα πράγματα σε όλους τους τομείς, αλλά αν δεν το κυνηγήσεις, δε θα ξέρεις κ όλας αν μπορείς να το πετύχεις.
Και φυσικά, λυπάμαι που το λέω αλλά έτσι είναι, και το λέω γιατί το ξέρω με παραδείγματα, και όχι θεωρητικά, μια από τις καλύτερες λύσεις, για όσους έχουν την ελευθερία και τη θέληση να το κάνουν, είναι να φύγουν στο εξωτερικό. Κ δεν είναι τόσο τραγικό όσο πριν από μερικά χρόνια το να φεύγεις από την πατρίδα σου, στο κάτω κάτω ενιαίο "Κράτος" θα γίνουμε σε λίγο όλη η Ευρώπη
Ευκαιρείες υπάρχουν πάρα πολλές, και σε τομείς που ούτε μπορούμε να φανταστούμε, ως φαρμακοποιοί πάντα, και ασκώντας επιστημονικό έργο.
Τέλος, ανοίγοντας ή διατηρώντας ένα φαρμακείο, για μένα, η χαρά δεν είναι να γεμίζουν οι τσέπες μου λεφτά, αλλά να προσφέρω μέσα από αυτό που κάνω και να δημιουργώ.
Θα μου πείτε πώς θα δημιουργήσεις πίσω από τον πάγκο του φαρμακείου; Επιστήμονας είσαι, αν δεν έχεις εσύ τα προσόντα τότε ποιος τα έχει, να εφαρμόσει κάποια πράγματα από αυτά που έμαθε στη σχολή του, να πειραματιστεί και να δημιουργήσει;
Φυσικά αυτά δε γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά γίνονται αν αγαπάς τη δουλειά σου και αν έχεις όρεξη γι αυτό που κάνεις.
Εγώ είχα την τύχη να μου δείξουν κάποιους εναλλακτικούς δρόμους κάποιοι άνθρωποι, και να μη χρειαστεί να κάνω όλη αυτή τη δύσκολη δουλειά μόνη μου, αλλά και πάλι δε πιστεύω ότι είναι τόσο δύσκολο να κοιτάξεις μπροστά, και να δεις τις λύσεις του μέλλοντος..
Αν δεν αφήσεις όμως για λίγο την "ουρά" για την ίδρυση ενός φαρμακείου, δε μπορείς να τα δεις και να τα ψάξεις όλα αυτά..

Υ.Γ όλα τα παραπάνω βέβαια ξαναλέω ότι εξαρτόνται από το αν κάποιος βλέπει το επάγγελμά του ως ένα μέσο για να γίνει πλούσιος σε λεφτά, ή απλά, για να έχει γενικά έναν πολύ καλό και ανθρώπινο τρόπο ζωής και μια δουλειά που τον γεμίζει και τον ευχαριστεί.

Ελπίζω να μην κάποιοι να τα θεωρούν εφικτά αυτά, όπως κι εγώ, και όχι μόνο στα πλαίσια της φαντασιας..

Πράγματι,Ειρήνη, η προσέγγιση σου στηρίζεται στην ασφάλεια του υπάρχοντος φαρμακείου και φυσικά πως να γίνει αλλιώς...Έχεις ένα φαρμακείο να σε περιμένει και να σου εξασφαλίζει το δικαίωμα στο όνειρο και παράλληλα στο λάθος. Δυστυχώς,όμως, αυτήν την πολυτέλεια δεν την έχουν όλοι και σίγουρα δεν είσαι εσύ αυτή που θα απολογηθεί γι΄αυτό, μιας και εκτός από την τύχη να έχεις πατέρα φαρμακοποιό, κέρδισες με την προσπάθειά σου την εισαγωγή και μετέπειτα την αποφοίτηση σου από τη Φαρμακευτική του ΑΠΘ.
Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε οτι το εφικτό είναι μια έννοια υποκειμενική και καθορίζεται από ποικίλους παράγοντες. Ο,τι για κάποιον είναι δεδομένο, για κάποιον άλλο μπορεί να είναι κατάκτηση! Υπάρχουν,λοιπόν, αξιόλογοι απόφοιτοι φαρμακοποιοί που είτε για οικονομικούς είτε για οικογενειακούς λόγους είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας δεν μπορούν να φύγουν στο εξωτερικό για να δοκιμάσουν την τύχη τους. Και έστω και πήραν το ρίσκο, έστω και το κυνήγησαν...τι θα γίνει αν η επιλογή ήταν για τους εκάστοτε λόγους λανθασμένη; Θα επιστρέψουν πίσω και...!!!
Και από την άλλη, γιατί θα πρέπει,έχοντας πάρει το πτυχίο μου με τον καλύτερο βαθμό σε όλη την Ελλάδα για το συγκεκριμένο έτος να ξενιτευτώ, αντί να με εντοπίσει και να με αξιοποιήσει το ίδιο το κράτος σε ερευνητικά προγράμματα αντίστοιχα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών;;;Γιατί θα πρέπει να χάσω την αξιοπρέπεια μου για να κερδίσω μια θέση στα ελληνικά πανεπιστήμια?? Γιατί θα πρέπει να υπολειτουργούν φαρμακεία νοσοκομείων, τη στιγμή που υπάρχουν τόσοι άνεργοι φαρμακοποιοί;;; Είναι πολλά τα "γιατί" που δεν βρίσκουν απάντηση και η συζήτηση είναι μεγάλη!!!
Οπότε ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ σε όλους ...και σε σένα Ειρήνη στην Ιταλία και σε σένα Νick που θέλεις να ανοίξεις φαρμακείο στο νησί σου και σε μένα που πλέον απολαμβάνω τη χαρά της προσφοράς στους ανθρώπους του χωριού που διατηρώ το φαρμακείο μου, αξιοποιώντας το όποιο επιστημονικό και ηθικοψυχικό μου υπόβαθρο!